Od Kasji ,,Ostatni dzień w roku"

Było blisko trzydziestego pierwszego grudnia. W ten dzień obchodzimy ostatni dzień w roku. Wszyscy przygotowują się do zabawy. Jednak ja zawsze czekam na trzydziestego, a nie zaczynam dwudziestego dziewiątego. Nie spieszę się, choćbym chciała wkońcu dwa tysiące osiemnasty rok. Nigdy wcześniej nie robiłam tego w tym stadzie. Nikt tego nie robił, bo przecież te stado jest dopiero od marca. Tak mówił Khonkh. Jednak gdy zauważyłam, że Tarnos ma coś dla mnie, bo to po nim widać, to zaczęłam, by się nie czepiał. Gdy przyszedł, dał mi stary szalik, który podobno znalazł.
-Ociepl się, a potem go oddamy tam, gdzie był. Zgoda?- spytał.
-Zgoda, ale spędzisz ze mną sylwestna? Tak?- spytałam.
-Dobrze- powiedział Tarnos. Potem założył mi szalik, i pobiegł robić nowo roczne sprzątanie. A ja myślałam o tym, jak mi zakładał ten, szalik. Gdy go zakładał, było mi cieplej. Jednak on go tylko zarzucił na moją szyję, złapał pyskiem, i go zakręcił. Gdy tak się zamażyłam, potrącił mnie jakiś typ. Odrazu go chciałam złapać, lecz był za szybki. Zaczęłam go gonić. Skręcałam za nim, i skakałam. W końcu się zatrzymałam, i uświadomiłam sobie, że się oddaliłam od stada, a goniłam Tarnosa biegnącego w stronę odniesienia śmieci do czyjegoś starego kompostownika. Pobiegłam do niego, a on zaprowadził mnie tam, gdzie stało stado. Było tak dziwnie, że nie chciałam więcej gonić nikogo. No chyba że jak będę szpiegować. Gdy przyjdzie ostatni dzień w roku, będzie wesoło, więc teraz nie muszę się zamartwiać. Za to nie wiem, co ten Tarnos kombinuję tak z tym wszystkim. Ale co tam. Najważniejsze jest mieć dobrą kondycję. Wszystkiego trzeba też sprubować. Myślę, że te Święta były lepsze. Ale co z tym zrobić. Tak to już jest w ostatni dzień w starym roku. Starym, bo był bardzo długo. Wydawało się, że to trwa aż trzysta pięćset dwadzieścia dziewięć lat, lub więcej. Lubię najbardziej święta, bo one są miłe, i z rodziną. Rodziną... nie ważne. Poprostu je lubię. Jest wtedy miło. Naj milej. Wtem do mnie podszedł Tarnos.
-Gorlansa odpisano od stada- powiedział smutny.
-Jak to?
-Tak to... wiem wiem
-Ale co wiesz?
-Że to smutne dla ciebie
-A ja że dla ciebie- Powiedzieliśmy do siebie. Potem powiedzieliśmy to wszystkim, którzy nie zostali poinformowani. Nagle całe stado stało się smutne. Jakby jakaś strzała smutku wbiła się w Gerel ull. Było tak smutno, że aż Tarnos obiecał wszystkim słodkich jabłek na wiosnę. Dla każdego po czterech. Odciągną mnie na bok, i ze smutkiem mi powiedział, że tamten stary kompost jest takim nie starym, a nowym kompostem tych, co zabrali Gorlansa. Ach ten nowy rok. Tyle smutku spadło na stado. Dla tego o smutku mówi się w normalne dni. Nigdy wcześniej nie chciałam zwalić nowego roku smutkami, to zrobił to Tarnos i Gorlans. Ale radość jest ważna, więc zaczęłam mówić do Tarnosa, by znowu pokazał tamte sztuczki. Zgodził się, i był zadowolony. Chciałam też dać mu kwiatka, lecz pod śnieguem nic nie urosło. Nie dziwię się. Podszedł Khonkh i Marabell. Tarnos przestał. Zaraz się ukłonił, a z nim wszyscy. Ja też.
-Starczy! Wstańcie!- krzyczał Khonkh. Wszyscy wstali. Nawet ja. Khonkh kazał wszystkim brać się za przygotowania, a ja miałam poszpiegować dalszą drogę. Na początku znalazłam półapkę na konie. Odrazu wróciłam powiedzieć o niej, a Khonkh powiedział, że tu zostaniemy aż ci, którzy porwali Gorlansa poszli gdzieś indziej. Ja tylko przytaknęłam głową, i powiedziałam innym. Wtedy dopiero mieli pośpiech. Mogli by tu przyjść. Myślę że Tenebis ma się dobrze, więc pójdę do niej. Była jednak tam, gdzie inni, i pomagała Yatgaar. Ja chciałam pomóc Tarnosowi. Zgodził się. Pomagałam mu, a przy tym zakochałam się w nim mocniej. A może jednak ostatni dzień w roku nie jest aż taki zły...