Biegłam przed siebie, a łzy cisnęły mi się do oczu. Moja matka miała rację - Musiałam uciekać.
,Mama pewnie znajdzie jakieś wyjście. Wróci, prawda? Czasami żartowała sobie ze mnie, to na pewno jest kolejny żarty. Bardzo nieśmieszny żart' - wmawiałam sobie, w końcu nadzieja umiera ostatnia.
Moje kopyta uderzały o ziemię, czasami wpadając w rozgrzane podłoże. Lawirowałam między płonącymi drzewami, co było dość trudne, zważywszy na to, że moje oczy kleiły się od łez, a głowa bolała z bólu i strachu. Prawie wpadłam pod spadającą, gorejącą gałąź, jednak w ostatniej chwili zrobiłam unik, umykając ogniowi.
W końcu wybiegłam z lasu, wskoczyłam w jakąś rzekę. Kiedy medycy zauważyli, że jednak udało mi się wydostać, podbiegli do brzegu i pomogli mi się wdrapać. Spojrzałam z bólem na języki ognia, które trawiły świat za nami, które uwięziły moją matkę. Mój ojciec podbiegł do mnie od razu.
- Gdzie Mara? - zapytał szybko.
- Ja... Ona... Drzewo się przewróciło, ona mnie... - jąkałam się, wciąż nie mogąc przyjąć do wiadomości, że wystawiłam matkę na śmierć w samotności.
Ojciec skoczył od razu do najlepszego miejsca na przeprawę. Stado go jednak zatrzymało, a sam władca pokręcił milcząco głową.
- Ona już nie wróci.
Mój ojciec się załamał, Khonkh nie wyglądał wcale lepiej. Inni członkowie, mniej lub bardziej, również wydawali się przygnębieni.
Shiregt podszedł do mnie ze stroskaną miną.
- Mivana... - zaczął, lecz nie dałam mu dokończyć.
- Zostawiłam ją. Rozumiesz?! Ja ją zostawiłam samą! Pożar... Ona... Jestem tragiczną córką! Zabiłam ją Shiregt, rozumiesz?! Zabiłam! - moje ciało wstrząsną niekontrolowany płacz.
Ogierek pozwolił mi oprzeć swoją głowę na jego grzbiecie i zmoczyć jego sierść łzami. Nie ważne, co było pomiędzy nami, czy on mnie kochał, czy nie, czy Mint patrzyła, czy nie - potrzebowałam przyjaznej duszy, która powie mi, że jest już dobrze. Ja jednak wiedziałam, że nie jest dobrze. I nigdy już nie będzie.
CDN
Brak komentarzy
Prześlij komentarz
Wpisz komentarz. Dziękujemy za opinię!