Od Shiregt'a do Sarit ,,Wyliczanka"

— A ty uważasz, że dobrą decyzją było mnie wpuścić w wasze szeregi? - spytała całkiem niewinnie klacz, uśmiechając się lekko. Po raz kolejny doszedłem do tego samego wniosku: nie, nie uważałem tego za złe postanowienie. Podobał mi się jej tok rozumowania, chociaż do wojska zupełnie by się nie nadawała; zbyt śmiała i niepokorna. Jakoś niewiele koni na wejściu rozmawiało ze mną, władcą stada, w ten sposób. Z jednej strony napawało mnie to w pewnym stopniu dumą, z drugiej było trochę smutne.
— To się okaże. Odrzucanie każdego odrobinę bardziej podejrzanego chętnego skazałoby klan na wyludnienie, prawda? Każdy nowy członek otrzymuje jakiś kredyt zaufania. Jeśli go wyczerpie, spłaci mu się go po prostu z nawiązką. - odparłem, wyczerpując temat. Zapadła chwila ciszy. Stado zdążyło nas już zauważyć (trudno mu się dziwić na otwartym terenie), jednak na ten moment niewielu okazywało jakieś zainteresowanie, a przez to pośrednio szacunek do nowego członka. Na pierwsze znajomości przyjdzie jeszcze czas...
— Ile masz lat? - spytałem, by zaspokoić swoją ciekawość.
— A jak sądzisz? - odparła przekornie.
— Wolałbym nie ryzykować w tej kwestii. - uśmiechnąłem się, wstrząsając grzywą. - Cztery.
— Jesteś uroczy. - przekręciłem na to lekko łeb, ale nic nie powiedziałem. - Pięć.
— Sześć. Niezła wyliczanka.
— Fakt. To...moja kolej. Masz jakieś rodzeństwo?
— Brata i siostrę. A ty?
— Chyba nie.
— Chyba? - powtórzyłem.
<Sarit? Doczekałaś się. Nie wiem, co tam kombinujesz, więc same dialogi>