Od Mivany ,,I tak nic nie zrobisz" Misja #13

Stałam samotnie na obrzeżach stada, skubiąc leniwie źdźbła trawy. Postanowiłam dać sobie spokój z tym ciągłym wypatrywaniem nowych ruchów i zagrywek ze strony moich obecnych przeciwników i skupiłam się na delektowaniu stateczną chwilą wytchnienia od zgiełku życia.

Na horyzoncie pojawiła się nierosła czarna sylwetka, zbliżająca się beznamiętnie w moim kierunku. Mój nastoletni kuzynek zawsze miał w sobie tyle wigoru.

- Witaj - kiwnęłam do niego głową, gdy się zbliżył. Przeżułam do końca roślinność po czym odezwałam się ponownie - Coś się stało?

- Mam ci dać mały rebus od jednej znajomej- odparł z zagadkowym wyrazem pyska.

- Dawaj, byle szybko - mruknęłam, niezbyt zainteresowana zabawami na inteligencję.

- Języki sięgające nieba i czarna krew. Już wielu poszło na tą wyprawę. Czy pójdziesz i ty?

- Kto kazał ci to przekazać - zapytałam, starając się wyczytać coś z ruchów jego ciała. Powiem szczerze, jego słowa zmartwiły mnie nieco - widać było, że autor chciał mnie zastraszyć. Wydawało się, że niczego nieświadomy Lumino przypominał mi o pożarze z mojego dzieciństwa. Ale jakim cudem, jakim prawem?

- Obiecałem nie mówić. Sama mi zawsze powtarzałaś, że danego słowa nie należy łamać - uśmiechnął się chytrze - Z resztą lubisz zagadki.

- Ta, dzięki - prychnęłam, wiedząc, że już nic więcej od niego nie wyciągnę. Z resztą, miałam już przypuszczenia. Potwierdzenie ich przyjdzie z czasem, miejmy nadzieję.

~*~

- Czekaj, wróć - wymownie zmrużyłam oczy - Co przysłoni bluszczem?

- Pamięć - powiedział usłużnie bratek.

W myślach powtórzyłam treść wiadomości. ,,Pośpiesz się, dziecię bez słońca, zanim zwiędniesz lub pamięć bluszczem przysłoni czas." To wydawało się mieć sens. Rozumiałam to, jako zachęta do robienia postępów w śledztwie, zanim umrę, lub zanim pamięć o czymś zniknie. Czy mogło chodzić o strawę śmierci mojej matki? Jeśli tak, te teksty musiała układać moja dawna nauczycielka. To było niemalże, jak przyznanie się do winy! Nie mogłam jednak zbytnio się napalać - to było dość śliskie zagranie i musiałam uważać, aby się na tym nie przejechać. Pozostawało tylko czekać.

~*~

- Co masz dla mnie tym razem? - zapytałam, widząc młodzika już z daleka - między innymi za to kochałam otwartą przestrzeń.

- Tym razem nic tak zajmującego. Zwykłe zaproszenie na spotkanie przy brzegu Chirgis zaraz po zmierzchu.

- Naprawdę? Ciekawe... - zamyśliłam się. To mogła być moja szansa na rozwiązanie zagadki nurtującej mnie od lat, a równocześnie pułapka. Wszystkie działania trzeba było podjąć z rozwagą i ostrożnością. Ale wiedziałam, że się tam wybiorę. Muszę.

- Mivana? - ściszony głos Lumina dotarł do mojej głowy, przebijając się przez kłębiące się myśli.

- Hm?

- Ale nie zrób nic głupiego, dobrze? - słysząc te słowa od niego, uśmiechnęłam się ciepło. Nie był typem, który dzielił się ze wszystkimi wokół swoimi troskami, a już na pewno nie jakimkolwiek przywiązaniem.

- Wrócę, zanim się obudzisz - powiedziałam, podchodząc do niego i dotykając jego szyję swoim łbem - O to się nie martw.

~*~

Ava pomogła mi założyć pochwę z Vespą. Z bronią przy boku czułam się o wiele bezpieczniej i pewniej. Jej srebrna, rzeźbiona rękojeść wraz z niebieską, skrzącą się skałką podnosiła na duchu. W połączeniu ze świecącym wisiorkiem trzymanym w pysku dodawała potrzebnego animuszu.

- Nie rób niczego pochopnie - skrzeknęła moja towarzyszka w formie pożegniania.

- Co wyście się wszyscy nagle tacy troskliwi zrobili. Czy ja zrobiłam kiedyś coś nieodpowiedzialnego? Dajcie spokój.

- Nie będę już ci nic wypominać, ale, na przykład, takie wbieganie dla popisu przed Shiregtem w stado ludzi nie było zbyt mądre, albo... - ptak urwał w pół zdania.

- Zatkaj dziób i pilnuj mi brata - prychnęłam zniecierpliwiona, dodając po chwili bardziej przyjaźnie - I siebie również pilnuj.

- Jasne, szefowo - sokolica wydawała się nieco urażona, jednak nie miałam czasu się nad tym zastanawiać. Czekała mnie podróż w paszczę niedźwiedzia.

Ruszyłam w stronę jeziora, krokiem pewnym i dumnym jak zwykle, aczkolwiek starając się zachować ciszę, by nie zdradzić szybko swojego położenia. W mgnieniu oka zobaczyłam połyskującą taflę, na tle której znajdowała się długowłosa postać podeszłam do niej. Nie drgnęła.

- Witaj, Kasjo. Chciałaś się ze mną spotkać - powiedziałam poważnym tonem, starając się opanować emocje, które wrzały we mnie, jak nigdy.

- To prawda - odwróciła się do mnie - Ale sądząc po twojej minie już wiesz, co chcę ci przekazać.

- Ile - zapytałam tylko. Krótkimi pytaniami, dowiem się wszystko, a potem pozbędę pasożyta, podłej morderczyni, która odebrała mi rodzicielkę...

- 6 i wiele niedokończonych - uśmiechnęła się nienaturalnie, wręcz jak zepsuty co cna szaleniec - Marabell, Mefira, Gwiazdę, Olimpia, Nainan i Vivian.

- Dlaczego ty to wszystko robisz - zapytałam. Moje uszy nie mogły już bardziej przylgnąć do szyi.

- A po co się pytasz, głupie dziecko? - odparła, z szyderstwem.

- Ty suko - warknęłam, sięgając po broń.

- Oj nie, odłóż to, moja droga. Jak chcesz wytłumaczyć to zajście? Skończysz jak Khairtail. Kto zobaczy różnicę między mną, a Cherry?

Mówiła z zaskakującą, bolesną logiką. Nie mogłam jej chwilowo nic zrobić, choć bardzo tego pragnęłam. Była nietykalna. Gniew szargał mną wewnątrz, wstrząsając moim ciałem.

- Żegnaj. Życzę powodzenia następnym razem - rzuciła beztrosko.

Patrzyłam za nią, kiedy odchodziła. Chciałam mieć pewność, że dotrzymam założonej karusowi obietnicy.

Koniec
Zaliczone.