Od Cardinaniego do Miriady „Spotkanie po... wieczności”

Zauważyłem w promieniu kilkunastu kroków starą, bułaną towarzyszkę. Przez mój umysł z prędkością światła przepłynęły nagle te wszystkie obrazy z bardziej i mniej interesujących chwil spędzonych właśnie z nią. Poczułem szybsze bicie serca, na wspomnienie tego wszystkiego. Tej klaczy i przygód z nią po prostu nie da się zapomnieć. Niby nie było ich wiele i jakby tak na nie spojrzeć to nie prowadziliśmy zbyt ciekawej konserwacji, ale... Przebiegł przeze mnie ciepły dreszczyk i zdecydowałem się do niej podejść.
-Witaj-zacząłem pewnie-Szukasz kogoś na przyczepkę w wędrówce?
-A czemu...-widać, że chciała powiedzieć coś innego niż to, co w końcu dodała- ... by nie.
-Flegmatyczka- szepnąłem, uśmiechając się zadziornie.
-Przecież się zgodziłam- powiedziała miękko, z zaledwie lekko wyczuwalną nutą wyrzutu.
- Ale to, w jaki sposób to zrobiłaś- mruknąłem Dobra, nie będę naciskał. Leśna cisza najlepiej nam zrobi-wiedziałem, że moja towarzyszka nie jest zbyt rozmowna. Szliśmy więc cicho, co rusz rozglądając się i na swój sposób miało to jakiś urok. Co jakiś czas było słychać w tle jakieś ćwierkanie czy nieliczne strumyki, w których wciąż pływały średniej wielkości kawałki lodu.
-Kwiaty podlizują się słońcu- stwierdziłem, gdy mijaliśmy kwiecistą alejkę, wdychając słodki zapach tych roślin.
-Najwyraźniej- odpowiedziała mi zdawkowo, lecz otrzymałem od niej lekki uśmiech. Przynajmniej tyle zaangażowania w gadkę.
-Mam wrażenie, jakby minęła cała wieczność od naszego ostatniego spotkania, ale mam też wrażenie, iż warto było czekać...
<Miri? Nowa seria>