Od Specter do Dantego ,,Nareszcie"

Po naprawdę udanym wyścigu chciałam zrobić coś jeszcze. Coś, aby nie być sama.
- Porobimy coś jeszcze? - zapytałam po chwili
- A co sobie życzysz? - odpowiedział z uśmiechem
- Cokolwiek, tylko żeby nie siedzieć sama. - odpowiedziałam przewracając oczami.
- Hm... Co ty na... spacer? - zapytał.
- Ja? Z chęcią. - powiedziałam
*Znowu kilka miesięcy później*
Minęło trochę czasu i sprawiłam, iż mój brat był jedynym młodziakiem w stadzie. Rozglądałam się po bokach szukając pewnej tylko mi znanej osoby. Zignorujmy fakt, iż zna go każdy w stadzie. Ciekawie musiał wyglądać wielki, biały koń mrużący oczy i rozglądający się po bokach szukając kogoś w dużej grupie koni, niektórych bardzo do siebie podobnych. Wreszcie ujrzałam mój cel. Raźnym kłusem podbiegłam do Dantego. Zanim cokolwiek powiedziałam podeszłam do niego i przytuliłam szyją.
- Cześć, Specter - uśmiechnął się
- Hej... Wiesz jak trudno cię znaleźć? - zapytałam
- Serio? To raczej nie był komplement - powiedział na co przewróciłam oczami.
- Co robimy? Bo raczej nie będziemy tu tak bezczynnie stali, co nie? - zapytałam.
- Może pójdziemy na małą wyprawę? - zapytał.
- Taką jak wtedy? - zapytałam wracając wspomnieniami do naszej ostatniej wyprawy.
- Nie do końca... - uśmiechnął się.
- No... Dobra - powiedziałam przewracając po raz kolejny oczami na co ogier uśmiechnął się. Mimo opinii wielu Dante mógł być naprawdę dobrym przyjacielem. Powolnym stępem ruszyliśmy przed siebie. W pewnym momencie zobaczyłam powalone drzewo. Spojrzałam na Dantego wzrokiem proponującym wyzwanie. Kiwnął głową i przyśpieszył. Ruszyłam za nim. Jak zawsze zaczęłam odliczanie przyspieszając do galopu. 1...2...3... Wybiłam się i poszybowałam nad drzewem. Ogier wylądował jakąś sekundę po mnie. Uśmiechnęłam się tryumfalnie.
- No... Nieźle mała - powiedział akcentując ostatnie słowo.
- Pragnę zauważyć, że jestem tylko o trochę od ciebie młodsza a wzrostem ci dorównuję. - parsknęłam
(Dante? Startuj z planem )