Od Cardinaniego do Mivany (i Miriady) „Złapana na gorącym uczynku?”

Obserwowałem rozmowę klaczy, patrząc pustym wzrokiem to na jedną, to na drugą. Przełknąłem ślinę. Nowe wieści Mivany były dość skomplikowane, ale w sumie nie aż tak istotne, gdyż nie wiele z nich wynikało, z tych informacji nie mogliśmy stwierdzić, że Kasja jest winna pożarowi.
-Musimy znaleźć więcej dowodów, ale na razie dobry początek- skomentowałem z uśmiechem.
-Ta...-mruknęła jeleniowata- Ale uważam, że powinniśmy szpiegować głównie Kasję. Skoro już mamy do tego podstawy- rzuciła argument — A ty co o tym myślisz, Miriada?
-Nie mam zdania- odpowiedziała jej.
-A więc co robimy? Szukamy dalej?- zapytała pomysłodawczyni.
-Raczej już nic nie wniesiemy do tematu tą rozmową- odrzekłem, oddalając się i zupełnie nie zawracając sobie głowy tym, że klacze jeszcze omawiały jakąś kwestię między sobą. Po chwili i one się rozeszły. Powoli stawiałem nogi w śniegu i cieszyłem się przyjemnym ochłodzeniem mięśni. Po jakimś czasie podnoszenie wysoko kończyn stało się jednak dość męczące. Z trudem przemierzałem każdy kolejny fragment drogi do stada. W końcu w ponad połowie trasy zatrzymałem się, dysząc. Nagle spiąłem mięśnie, słysząc jakiś pisk. Rozejrzałem się niepewnie, a mój wzrok był na wpół sparaliżowany strachem, a na wpół czujny. Za dużo zagadek i niewiadomych w tej sytuacji, by próbować wywnioskować co się dzieje bez większej ilości informacji. Mój instynkt kazał uciekać, a ciekawość pragnęłaby, poszedł, sprawdzić co się dzieje. Znajdując jakąś ścieżkę, w której kopyto co chwilę się nie zapadało, pobiegłem ślepo przed siebie, nie wiedząc co, do końca robię. Piski były coraz to głośniejsze. Moim oczom ukazał się ledwo żywy źrebak w plamie krwi. Nad nim pochylała się znana mi ze śledztwa klacz o imieniu Kasja...
<Miv? Miri?>