Od Marabell do Mikada ,,Wszystko poukładane"

~Poprzednie opowiadanie~

- Tak... Nic nie szkodzi. Tylko, nie zachowuj już się tak dziwnie, dobrze? - odparłam po chwili milczenia, która nastała po dość niespodziewanych przeprosinach. - - Masz moje słowo - odparł ogier uśmiechając się do mnie. Odpowiedziałam mu tym samym. W momencie, gdy znów zaczęło się robić niezręcznie, poczułam lekkie uderzenie. - Berek! - krzyknął ogier i pobiegł przed siebie. - Że też w taką pogodę ci się chce! - wydarłam się, po czym pognałam za ogierem. Biegliśmy chwilę na otwartej przestrzeni, po czym Mik skręcił w lewo i zniknął między drzewami. - Hej! Gdzie jesteś?! Ty... Ty łosiu! - Wydarłam się, kiedy przez dłuższy okres czasu nie znalazłam nawet jednego śladu obecności ogiera. - Co się stało? - wyłonił się nagle zza krzaka pokrytego grubą warstwą puchu. Patrzył na mnie wzrokiem mówiącym 'Co się drzesz, przecież nic się nie dzieje'. - Ty tak się chowasz, jakbyś nie wiedział, że tam może chować się wróg - powiedziałam, krzywiąc się, alby ukazać, jak lekkomyślnie się zachował - A... A co, jeśli ktoś by mnie zaatakował? - To byśmy pomyśleli. Ta odpowiedź zbiła mnie z tropu. Nie wiedziałam jak zachować się, co odpowiedzieć. Ten ogier stanowił dla mnie zagadkę. - Hm... To dość nietypowa odpowiedź, nie sądzisz? -wyjąkałam w końcu. - Widzisz, jestem wyjątkowy - uśmiechnął się zadziornie, zapewne myśląc, że jest strasznie śmieszny. - Ty chyba sobie żartujesz - prychnęłam. - Tak. Nie sądzisz, że trochę wszyscy przeszkadzają z tą napinką, że zaraz ktoś nas zaatakuje? Znowu ściął mnie odpowiedzią. Chyba faktycznie przesadzałam. - No... fakt - bąknęłam i zaczęłam przyglądać się swoim kopytom. - A teraz - podniósł mój łeb do góry, tak, że patrzyłam mu teraz prosto w oczy - może masz ochotę na przechadzkę? - Yhm... - mruknęłam. Poszliśmy gdzieś przed siebie. Nasze nogi wybijały ten sam rytm. Kłusowaliśmy w spokoju póki nie zauważyliśmy końskich cieni.