Od Marabell do Valentii ,,Sposób na burzę"

Burzowe chmury wisiały na niebie, groźnie mrucząc. Wiał silny wiatr, przez który kosmyki włosów wpadały mi do oczu. Deszcz powoli zaczynał przemieniać się w ścianę wody. Drzewo nie było najlepszym miejscem na schronienie przed burzą, z dwóch powodów - woda spadająca z liści i tak w końcu sprawiała, że byłam przemoczona do suchej nitki, a groźba trafienia piorunu w drzewo nie napawała mnie optymizmem.
Rozejrzałam się wokół. Gdzieś musiało być jakieś miejsce, gdzie mogłybyśmy się schronić przed ulewą. W pewnym momencie zauważyłam dużą, czarną plamę w skale po drugiej stronie rzeki.
- Widzisz tą jaskinię? - zapytałam się Valentii.
- Tamtą? - klacz machnęła głową w pewnym kierunku.
- Tak. Musimy się tam dostać.
- Chcesz przechodzić przez tą rzekę? W czasie burzy? - zapytała lekko zszokowana klacz.
- Mniejsze prawdopodobieństwo jest, że piorun trafi w wodę, niż w drzewo - kopnęłam pień znajdujący się za mną, sprawiając, że kilka dużych kropli spadło na nasze głowy.
- A prąd wody? Podczas burzy jest duże prawdopodobieństwo, że nas porwie - odparła dość logicznie moja towarzyszka.
- Ja bym zaryzykowała. Choć, puki poziom wody nie podniósł się zbytnio - powiedziałam, ruszając przed siebie.
Odwróciłam się. Klacz stała pod drzewem z niewyraźnym pyskiem. Widocznie zastanawiała się nad wszystkimi za i przeciw. Ja jednak nie chciałam czekać i szybszym krokiem zbliżyłam się to brzegu wzburzonej rzeki.