Od Moa do Shantsai ,,Nasza paczka"

— Nieee, to chyba nienajlepszy pomysł. Rodzice nie pozwalają nam się aż tak oddalać nie bez powodu, jeżeli wilk wywęszyłby któreś z nas, to po ptakach. A na otwartej przestrzeni zabawa w chowanego nie ma sensu... - mruknęła Naris, drapiąc się po łopatce. Zmarszczyłam brwi, próbując wymyślić coś lepszego, ale nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. 

— Wcale nie musi nas znaleźć, jedynie może. Zresztą będziemy się chować tylko na obrzeżach lasu, a jeżeli już coś wyskoczy, natychmiast uciekniemy do stada. Zasady są po to, żeby je łamać, czyż nie? - nie mogłam się powstrzymać przed wtrąceniem mojego ulubionego motta.

— I ściągniemy klanowi na kark drapieżniki. - odparowała tamta, grzebiąc kopytem w ziemi.

— Pewnie tak, ale do takiego dużego zgromadzenia nie odważą się nawet podejść na odległość, z której mogłyby zaatakować. - uśmiechnęłam się nieznacznie, spoglądając po reszcie.

— No cóż, nie ukrywam, że zabawa w ganianego i "zgadnij co to" już mi się trochę znudziły... - rzekł cicho Skires, przenosząc spojrzenie na moją osobę. Przytaknęłam ogierkowi. Zamierzałam już coś powiedzieć, jednak dostrzegłam ruch nieopodal. Wszyscy odwróciliśmy głowy niemal w tym samym momencie ku podążającemu w naszą stronę źrebięciu, jeszcze dosyć niezdarnie stawiającemu kroki. Była to klaczka o ciekawym, brązowo-białym wzorze sierści, z gwiazdką na czole. Nowa towarzyszka do naszego grona. Wspaniale! Poczekałam, aż podejdzie wystarczająco blisko, i jako pierwsza wyszłam z inicjatywą:

— Hej! Jak się nazywasz? - spytałam głośno, całą swoją postawą wyrażając przychylność i sympatię. Nowa nie wyglądała na śmiałą osobowość.

— Sh-Shantsai. - uśmiechnęła się lekko, ponownie ruszając w naszą stronę.

— Ja jestem Moa, to Nivero, Naris i Skires. - wskazałam po kolei wymienione źrebaki. - Chcesz może do nas dołączyć? - klaczka przytaknęła energicznie. - Zastanawiamy się właśnie, w co się pobawić, ale nie możemy dojść do porozumienia. Może ty pomożesz nam to rozstrzygnąć?

<Shantsai?>