Od Cardinaniego do Miriady „Akcja ratunkowa”

Kiedy zobaczyłem płynącą, a właściwie... topiącą się klacz- moje mięśnie się napięły. Już szykowałem się na wydobycie z siebie jakiegoś pokrzepiającego krzyku, lecz głos ugrzązł mi w gardle. Szczerze mówiąc- po chwili poczułem coś w rodzaju adrenaliny. Uh... dalej siebie za to nienawidzę. Czemu ekscytacja pojawia się w najgorszych momentach? Nagle zorientowałem się, iż muszę szybko coś wymyślić- a tym „czymś” był dokładnie plan na wydostanie Miriady z tego strumienia. Inaczej- cóż...
-'Pieprzona skarpa. Musiała się osunąć w tak cholernie złym momencie'- pomyślałem i przystąpiłem do działania. Wziąłem do pyska pierwszy lepszy patyk (ważne, iż długi oraz mocny), który zauważyłem przy brzegu. Skupiony na klaczy nachyliłem się i szykując się do podania jej go... również wpadłem z pluskiem do wody. Teraz najbardziej rozsądnym planem było pomaganie klaczy odpychać na bok bryły z roztopów i to właśnie zrobiłem w miarę możliwości, chociaż jakby to powiedzieć... marnie nam szło. W pewnym momencie ujrzałem, że moja towarzyszka powoli mdleje. Z wysiłkiem wystawiłem głowę jeszcze bardziej ponad wodę i wziąłem duży haust powietrza, po czym wykrzyknąłem zachrypniętym głosem.
-Trzymaj się- po czym zauważając wielki kawał skarpy płynącej w naszym kierunku, odrzekłem- Dasz radę na nią wejść?
Klacz nic nie odpowiadając, jakimś cudem zebrała siły i wskoczyła na ten kawał ziemi. Na to zaczął opadać na dno, lecz moja towarzyszka wystarczająco szybko zareagowała- udało jej się odbić od niego i wyskoczyć na brzeg. Może jednak jedynie wydawało mi się, iż jest zmęczona. Co ja pierdolę, na pewno... Inaczej nie udałoby się jej zrobić takiego manewru. Może po prostu... jestem zbyt opiekuńczy?
<Miri? Słodki pan w opałach XD>