Od Mivany do Lumina ,,Ucieczka w mokrą dzicz"

Obudziłam się, gdy promienie słoneczne, przedzierając się przez zasłonę z gałęzi, postanowiły zajrzeć w moje oczy. Wzdrygnęłam się, otrzepując z siebie resztki snu. Wciąż półprzytomnym wzrokiem omiotłam otoczenie. Gdzieś w oddali źrebaki zbierały się powoli, aby wziąć udział w lekcji. Mimo mych usilnych starań, nie mogłam wypatrzeć w tej grupie swojego kuzynka. Jako przykładna opiekunka, powinnam przejmować się losem swojego nastoletniego przybranego brata, prawda? Nie zastanawiając się długo postanowiłam wypytać się o jego losy.
- Wiesz, gdzie jest Lumino? - zapytałam młodzika, stojącego na uboczu, jakby chował się przed towarzystwem. Jego czarno-białe ciało zatrząsało się, gdy tylko na mnie spojrzał.
- N-nie wiem - odparł, jąkając się przy tym.
- Poszedł do lasu - rzuciła w locie jakaś klaczka. Kiwnęłam głową po czym zaczęłam oddalać się we wskazanym kierunku.
Zaraz lekcja, a on się włóczy. Trzeba było wcześniej wstać i go upilnować. Nigdy więcej łażenia po nocy i śledztw. Nigdy. Gdzieś w podświadomości wiedziałam, że nie jestem w stanie żyć bez intryg i tajemnic, ale taka myśl powinna przynajmniej pojawić się w mojej głowie, jeśli chciałam uznawać się za dobrą siostrę. Idąc powoli przez ocieplający się las, zauważałam coraz to więcej śladów zbliżającej się wiosny - powoli wyrastających pąków, zalążków ziół, ptactwa na niebie, o mokrym, nieprzyjemnym śniegu nie wspominając. Nigdy nie lubiłam momentów przejścia między porami roku, a już z pewnością szukania cichej istoty w takim otoczeniu. W końcu jednak udało mi się zauważyć tą ciemną kulkę, turlającą się w kierunku naszego postoju, po chwila zatrzymując się i kontemplując nad otaczającą nas przyrodą.
- Masz zamiar tam kiedyś dojść? - zapytałam, na co on, lekko zaskoczony, odwrócił się w moim kierunku.
- Kiedyś na pewno - uśmiechnął się, jakoby spodziewał się mojego rychłego przyjścia.
- Nie żartuj sobie, młody - prychnęłam - Idziesz ze mną po dobroci, czy mam cię zanieść?
- Obejdzie się.
Ruszyliśmy w drogę powrotną, która minęła w zupełnej ciszy. Odprowadziłam go pod sam pysk nauczyciela. Zanim odeszłam, szepnęłam mu jeszcze.
- Uciekanie od innych nic ci nie da. Mógłbyś się czasem z innymi pobawić. Nie bądź mną, nigdy.
Zostawiłam go, nie czekając na odpowiedź, licząc, iż jako mądry ogierek dotrze do sensu mych słów i przetrawi je na swój sposób.
<Lumino?>