Od Hypnosa do Kasji ,,Zabawna towarzyszka"

Mijały dni od czasu kiedy zostałem ciężko ranny w potyczce z wilkami. Całe szczęście, że Kasja w porę zareagowała i zaprowadziła mnie do medyczki. Mondream siedziała przy mnie właściwie cały czas, wykazywała się niemałą pomocnością. Każdego dnia gdy byłem jeszcze bardzo słaby, pomagała mi wstać, abym mógł przejść się do jeziora zaczerpnąć nieco wody. Nierzadko zdarzało się, że przyniosła mi również jakieś owoce, które były dobrym i koniecznym w chorobie źródłem witamin. Jej obowiązkiem było też codzienne przemywanie moich ran, kładzenia na nie okładów zamoczonych w różnych zielarskich naparach i podawanie mi leków, abym szybciej wyzdrowiał. Widać było, że naprawdę mnie polubiła, chociaż wydawałoby się, że ja nie czuję nic prócz wdzięczności za opiekę. Cóż... Inna sprawa, jeżeli chodzi o Kasję. Ta, dużo ode mnie starsza i tym samym bardziej doświadczona, wydawała mi się najpierw całkiem odmienna od wszystkich koni, które poznałem w trakcie mojego krótkiego jeszcze życia. Czy było to dobre, czy też złe, sam nie miałem pojęcia, ale sama ironia bijąca z tej drobnej postaci raziła mnie niczym prąd, a przyciągała jak magnes. Kasja odwiedzała mnie tak często, jak często wspominała że to jej obowiązek. Innymi słowy codziennie. Słowa te budziły we mnie z początku oziębłość i pewien rodzaj zdenerwowania, jednak z czasem zacząłem śmiać się z nich, a jeszcze później całkiem odwracać kota ogonem i dogryzać pogodnej klaczy. Myślę, że właśnie to zbudowało nasze relacje do takiego stopnia, że staliśmy się przyjaciółmi. Mój stan szybko ulegał poprawie mimo tego, że początkowo bliski byłem przedwczesnej śmierci. Medyczka jednak otaczała mnie tak dobrą opieką, że bez jej pomocy śmiałbym wątpić w mój szybki powrót do pełnej sprawności. Mondream wydawała mi się z początku cicha i nieśmiała, długi okres czasu skrępowana wyraźnie nowym towarzystwem. Z czasem jednak zamieniła ze mną kilka słów, głównie pytała o zdrowie i samopoczucie. Dopiero niedawno pierwszy raz zagadała mnie na nieco dłużej, tym razem próbując dowiedzieć się czegoś o mnie. Nie byłem skory do odpowiedzi, bowiem temat był zdecydowanie nietrafiony. Widząc jednak lekki zawód w oczach klaczy, zmieniłem po prostu temat, ciągnąć nadal rozmowę. Mondream wywołała jednak na mnie wrażenie po prostu dobrego medyka i miłej postaci. I tak właśnie dostrzegam ją do dziś. Ignoruję więc wszelkie uszczypliwe intrygi ze strony Kasji, w których nawiązuje ona przy mnie i Mon do związków, miłości i tak dalej. Dzisiejszy dzień zapowiadał się jak każdy inny. Czułem się już w miarę dobrze, ale powinienem zostać jeszcze w pobliżu medyka, a przynajmniej tak uważa śnieżnobiała klacz. Leżałem więc na polanie, nudząc się już nieco i tęskniąc mocno za swoją pracą. Może nie za samym odbieraniem życia wrogom, lecz za pchaniem się we wszystko, co niebezpieczne, zabójcze, krwawe. Taki już byłem i mogłem tłumaczyć to innym na różne sposoby, za każdym razem kłamiąc. Moja pasja do niebezpieczeństwa wydawała się głupia nawet mi, ale potrzebowałem tego. Widocznie do tego zostałem stworzony. Wtem z zamyśleń wyrwało mnie dzienne powitanie.
-Nie należałeś się już wystarczająco, leniu? Już dochodzi południe, a nasi odwieczni wrogowie nadal czekają na egzekucję.
Nie musiałem nawet odwracać się, aby wiedzieć z czyich ust padają jakże śmiałe słowa. Jakby na potwierdzenie moich przypuszczeń, zaraz dostałem lekko kopytem w kręgosłup. Westchnąłem tylko i odrzekłem:
-I jeszcze kopie leżącego...-wstałem pospiesznie z udawanym oburzeniem-A ty, Kasjo? Tyle rang stoi przed twym dumnym obliczem, krzycząc abyś zajęła się czymś ważnym, a ty wolisz odwiedzać byle rannego na chorobowym? Kto mi wyszpieguje wrogów pod nóż?
Zaśmiałem się pogodnie, mówiąc nadal z przekąsem i próbowałem trafić w nią lekko pyskiem. Ta odskoczyła jednak szybko.
-E-e-e, podrywaj sobie Mondream, nie ze mną takie numery. - popatrzyła na mnie z pogardą, ale zaraz przybrała znów złośliwego wyrazu -Tak się składa, że odwiedzenie cię to dziś mój ostatni z obowiązków, który i tak miałam odłożyć na jutro. Ze wszystkim uwinęłam się do południa.
Popatrzyła triumfalnie na mnie, po czym sama się lekko zaśmiała. Odwzajemniłem tylko uśmiech i popadłem znów w chwilowe zamyślenie. Czułem się już dobrze, a nawet zdolny do pracy. Po prostu nie mogłem usiedzieć dłużej w miejscu, przysparzając tylko pracy Mondream. Udałem się więc do niej, aby spytać kiedy mógłbym powoli wracać do pełnienia swojej roli w Klanie i przy okazji do nieco szerszego życia towarzyskiego. Klacz stała na drugiej stronie polany, przypatrując się mi i Kasji. Gdy zauważyła, że kieruję się w jej stronę, uciekła wzrokiem nieco speszona. Uśmiechnąłem się tylko lekko i pewnym krokiem podszedłem. Tym razem podniosła głowę, poniekąd udając zdziwienie ujrzeniem mojej osoby.
-Witaj, Mondream. Jak ci mija poranek?
Przywitałem się tymi słowami. Odpowiedź uzyskałem niemal natychmiast.
-Cześć, Hypnosie. Emm...całkiem nieźle, a tobie?
Odrzekła przyglądając się raz mojej ranie, a raz śniegowi, po którym stąpaliśmy.
-Słuchaj, mógłbym może już wrócić do wykonywania swoich obowiązków? Zaczyna mi tego brakować, a czuję się już świetnie.
Przedstawiłem sprawę jasno, nie chcąc zabierać czasu sobie ani jej. Medyczka zamyśliła się na moment, odwracając ode mnie swą uwagę. Później spojrzała na mnie, analizując zapewne mój stan. Krwi dawno mi przybyło, nie wyglądałem niewyraźnie, dawna siła powróciła. Rana goiła się także prawidłowo, chociaż bardzo wolno i niepokoiło to nas obydwu. Wiem, że muszę teraz uważać, aby rana nie otworzyła się na nowo. Gdyby wdało mi się tam zakażenie, prawdopodobnie długo bym nie pożył. W końcu klacz wzięła wdech, jeszcze moment pomyślała i odparła:
-Hmm... No dobrze. Ale musisz na siebie uważać, jeszcze niedawno prawie się wykrwawiłeś. Nowa krew pewnie nie zdążyła jeszcze zapełnić całkowicie braków i sam wiesz, że gdybyś znów uległ poważnemu wypadkowi...
Patrzyła na mnie z powagą i pewnym strachem w oczach. Słuchałem jej słów, przyznając jej w duchu rację, ale nie wytrzymałbym dalszego leżenia w bezczynności.
-Będę uważał. Obiecuję.
Uśmiechnąłem się lekko i pożegnałem medyczkę, kierując się w stronę Kasji. Ta przyglądała się z dużej odległości całej naszej rozmowie z Mondream. Stała patrząc na mnie spode łba, jednak z lekkim uśmiechem politowania.
-Dobrze patrzeć na młodą miłość w Klanie.
Doskonale wiedziała, co denerwuje mnie najbardziej, a nawet nadużywała tego świadomie. Prawdziwa przyjaźń.
-Pozwoliła mi już wrócić do pracy i wieść dalej samotne, niezmącone niczym oprócz twojej obecności, życie.
-Coś ty powiedział?
Oburzyła się moim zuchwalstwem. Ja tylko zaśmiałem się cicho i ciągnąłem dalej:
-Co więc powiesz na wspólną pracę? Potowarzyszę ci w odnalezieniu poszukiwanych wrogów, a potem spokojnie oddam się swojej uroczej pracy... - wziąłem ze śniegu nóż, który towarzyszył mi od kiedy leżałem ranny - Chyba, że nie masz nastroju na przelewanie cudzej krwi. W takim przypadku mogę zaprosić cię chociażby na przechadzkę w Gerel uul. Może to kawałek stąd, ale przynajmniej bogato tam w roślinność. Czego tu brakuje. No, nie licząc trawy. To co?
Spojrzałem pytająco na Kasję.

<Kasja?>