Od Mint do Shiregta „Świecę przykładem”

-Wracam do klanu- mruknęłam, czując mieszaninę niezidentyfikowanych uczuć, po czym z bólem serca skierowałam się w stronę klanu. Nie chciałam tak szybko kończyć tej rozmowy, a jednocześnie czułam, że zaraz się rozbiję jeszcze bardziej i nie ma sensu dłużej tego ciągnąć. Czy to koniec? Jeszcze nie, a na pewno nie przyjaźni z nim. Pomimo tego poczułam się jak głupia nastolatka, a to za sprawą zwierzęcego instynktu każącego mi zniszczyć Mivanę. Nie wiem, od kiedy mam w sobie taką agresję. Czy naprawdę moim czynem zaraz po rozstaniu musi być zemsta na jego przyjaciółce? Przyjaciółce... pieprzonej przyjaciółce. Nie poznając sama siebie, ruszyłam szybkim galopem do stada, nie oglądając się za siebie. Nawet nie wiedziałam, w którym momencie do tej czynności dołączył się szloch. Lendo, który wcześniej mnie pozornie opuścił, już siedział mi na grzbiecie, znowu boleśnie wbijając w niego pazury, lecz tym razem ból dawał mi ulgę, sprawiał, iż mogę nie myśleć o jednym-Shiregcie. Skryłam się w pustej jaskini, którą ujrzałam, lecąc zagubiona do stada. Nigdy wcześniej nie zwróciłam na nią uwagi. Czy teraz te małe samotne szczegóły staną się moimi przyjaciółmi? Nie przesadzajmy. Chociaż pomimo tego były bardzo podobne do mnie wtedy... Ciesząc się w duchu, iż choć ja nie narzekam na samotność, położyłam się w jej rogu pogrążona w myślach.
-Czy ja nie pomyliłem grup wiekowych?- nie dawał mi jeszcze bardziej użalać się nad sobą, za co w duchu mu dziękowałam.
-Masz... rację. Moje zachowanie zdecydowanie odbiega od dorosłej postawy, ale cóż poradzę- chyba tak mi pozostało żyć w swoim ciele do końca mych dni, czyż nie?- odpowiedziałam mu po chwili ciszy.
-Nie zgodzę się- droczył się ze mną, a ja coraz bardziej podziwiałam go za tą gotowość do poprawienia mi humoru. Jeszcze trochę i wygryzie mnie z miejsca psychologa.
Nie odpowiedziałam mojemu towarzyszowi, do mojej jaskini wkroczył ogier.
-Rozumiem, że jutro nie bierzesz udziału w terapii tych źrebaków?-zapytał z troską.
-A kto powiedział, że nie?-wstałam na chwiejnych nogach.
-Może mówi o tym twój stan- uśmiechnął się lekko.
- Może? - złapałam go za słówka- Uwierz, nie ma nikogo, kto im zryje psychikę niż ja. Znaczy się-odwzajemniłam jego wyraz pyska- Nie powiem- wyleczy, parę miesięcy jeszcze nam zejdzie... Zawsze mogę być dobrym przykładem klaczy, która wyczołgała się z dołka- poczułam, że powiedziałam za dużo- Czyż nie?-sama nie wierzyłam w moje słowa.
<Shi? Ty może rozwiń ten dialog, a ja opiszę jak dręczyli oboje źrebaki XD>